Serçe, serçem
Bedeni küçük
Sesi güçlü serçem
Dolanıyorsun
Pencerelerden pencerelere
Göremediğinde beni
“Buradayım, ders çalışıyorum”, diyorum
Yüksek sesle
Sanki beni duymuş gibi
Kesiliyor sesin
Uçup gidiyorsun
Hegel; “kuşlar ruhların sembolüdür.” diyor,
Öyle okudum ders kitabımda
Sen kimin ruhusun serçem
Annem, Babam, Ahmet
misin?
Kim bilir...
Alıştık birbirimize
Sabahları kolluyorsun
beni
Yiyecek verdiğimde sana
Neşeyle dolanıp duruyorsun
Gün boyu parklarda
Akşam olduğunda
Merak ediyorum yine de seni
-Nerede uyuyorsun?
-Yalnız mısın?
-Yoksa arkadaşların var mı?
Yalnızlık hem iyi hem de zor
Sen arkadaşlarından ayrılma serçem
Gez, dolaş onlarla
Çınlat dünyayı sesinle
İmren Tüzün
Antalya, 03 Haziran 2016
Copyright © İmren Tüzün All rights reserved
Copyright © İmren Tüzün All rights reserved
