Annemin Ot Yemekleri

 

                                                    Annemin  Ot  Yemekleri

Soğuk kış akşamüstlerinde, güneş henüz batmadan,  Annem ayağında üst donu, sırtında  jilesi, başını dastarla kavice bağlayarak, bir avcı edasıyla evden çıkar, tarlalara, bahçelere doğru yürüyüşe çıkardı. Demre’de,  yürüyüş imkanı olmayan kadınlar için bahçelerde dolaşmak sanki bir  akşam gezintisi gibiydi. Bu yürüyüşler esnasında kış soğuğuna dayanıklı taze otları; ebegümeci, labada, acibicik  gibi otlar toplardı Annem. Labadanın toplanması özen gerektirirdi, acılarını bilirdi Annem. Bir süre sonra, o gezintiden eli kolu dolu otlarla dönerdi eve.

Otlar, topraklı olurdu çoğunlukla, köklerini tamamen kesmeden, varsa  sararmış yapraklarını da ayıklardı önce . Henüz evlerde çeşme suyunun olmadığı günlerde, tulumbanın önünde, birimiz tulumbayı basarak suyu akıtır, annem de onları yıkardı özenle. Doğramadan önce iyice tozunu toprağını arındırır,  arkasından pişirilecek yemeğin türüne göre doğrar, tekrar tekrar yıkar, iyice temizlendiğine emin olduktan sonra bir kaba alarak suyunun süzülmesini  beklerdi bir süre.

Şimdi bile, annemin otları pişirmesi gözümün önüne gelir zaman zaman. İşte o görüntüden yola çıkarak annemin yemeklerinin tarifini yazmak,  o günleri yeniden anımsatacak bana. Labada’yı sütlü pişirirdi Annem. Önce soğanları ince ince doğrar, derince bir tencereye koyar, zeytinyağı ile çok hafif kavurduktan sonra, üzerine bir tutam kırmızı toz biber  ve bir avuç bulgur ekleyip biraz daha karıştırır, arkasından yeteri kadar süt eklerdi. Süt iyice kaynadıktan sonra, temizleyip doğradığı labadayı tencereye eklerdi. Labada çok çabuk piştiği için bir taşım kaynatır, ocağı kapatmadan önce tuz eklerdi. Ocaktan indirinceye kadar tuz eklenmemesi gerekir, eğer eklenirse süt kesilir ve yemeğin lezzeti bozulur. Diğer bir önemli nokta da sütlü labada yemeğine salça   konulmaz. Nedense, aklımda daha çok akşam yemekleri için pişirdiği kalmış.  Sütlü labada yemeğinin yanında sofraya yoğurt da koyardı annem.  

Annemin diğer ot yemeği de ebegümeciydi.  Ebegümecini hem yemek,  hem de sarma yapmak için kullanırdı annem. Yemek için yine soğan, toz kırmızı biber, salça, zeytinyağı  ve bulgurlu  karışımı az suyla pişirdikten sonra, ayıklanan ebegümecini ekler ve birkaç dakika daha kaynatırdı. Ebegümecinin içine isteğe göre, sarmısak  da eklenirdi. Annemin sarmısakla başı pek hoş değildi, dokunurdu midesine. Oysa, babaannem sarmısak  hastasıydı neredeyse, bazen annemden saklı yemeklere sarmısak  koyardı ve aralarında tartışmaya neden olurdu. Ebegümeci yemeği, limon, nar ve erik ekşisiyle tatlandırılırdı. Büyük yapraklı ebegümecini zeytinyağlı yaprak dolması yapardı. Ebegümeci çok ince ve hemen eridiği için çok fazla kaynatmamak gerekir. İç malzemesinin ise çok az da olsa pişirilmesi yerinde olur. Annem, ince kalem gibi sarardı ebegümecini. Ben hiçbir zaman annem kadar maharetli olamadım yaprak sarmada.

Acibicik ise yemekten çok katmer için kullanılırdı. Yufka ekmeği yapıldığı günlerde, biraz kalınca açılan yufkanın içine, ince kıyılmış, kırmızı toz biber ve tuz eklenmiş  acibiciği serper, eliyle güzelce yaydıktan sonra, yufkanın bir ucunu kaparak, kenarlarını yapıştırdıktan sonra sacda pişirirdi. Evde yaptığımız tereyağıyla yağlardı.  Ekmek pişirilen sacın altında oluşan köze soğan, patates, bazen de patlıcan gömerdi. Taze yufkalara sararak yerdik onları. 

Otların dilinden anlayamaz her kadın. Otları anlamak için kırlarda, tarlalarda dolaşmak, onlarla söyleşmek ve zamanını bilmek gerekir.

 

İmren Tüzün

Kanaviçe

 Resim yaparken sık sık renk dünyamın kökenlerini düşünüyorum. Renklerle ilişkim ne zaman başlamıştı, nasıl tanımıştım onları bir çocuk olarak .Kim öğretmişti bana maviyi, kırmızıyı, yeşili, bordoyu sarıyı. Artık kimselerin bilmediği neftiyi, deve tüyünü, nar çiçeğini, yavruağzını. 

Çocukluk günlerimi anımsadığımda, aklıma ilk gelen büyük bir bahçe, onun içinde yetişen bir tarafta portakal, limon, mandalina, greyfurt, diğer tarafta ekşi ve tatlı  nar, dut, badem ağaçları ve onların sergilediği renk yelpazesi. Bunun yanı sıra doğanın geçirdiği değişim, yağmur öncesi ve sonrası gökyüzünde oluşan mavinin binbir tonu. Saymak isteyip de başa çıkamadığımız ne çok yıldız olurdu yaz geceleri. Her şeyi alt üst eden, renkleri birbirine dolayan kış günlerimizin korkulu rüyası rüzgar. Güneşin doğuşu ve batışı, yaşamın dönüşüm zamanları içimizde duyduğumuz ışık. 

Bir de kanaviçeler, annelerin, kızları ve oğulları daha çocukken, yastık, yorgan ağzı ve eteklere işlemeye başladıkları el emeği göz nuru. Her kanaviçenin bir adı vardır aslında. Şimdi düşünüyorum da, Annemin çocukları için tasarladığı kanaviçeler doğanın yansıması değil miydi?

Ağabeyim için bademliyi seçmişti. Yaprakları kara yeşil, çiçekleri pembe, içinde bir iki bordo ve sarı benek olan. Bana ise, "üzümlü"yü uygun görmüştü. Üzümler eflatun, yapraklar  açık ve kara yeşil işlenmişti.  

Annemin bu işleri yapmak için aldığı rengarenk yumaklar, bazen birbirine dolaşır, kendi içinde bir renk harmanına dönüşürdü. Kanaviçe işlerken renk uyumu son derece önemliydi. Kaynatıldığında rengi çabuk solmasın, canlılığı uzun sürsün diye, "domino" yumaklar tercih edilirdi.

 

İnsan ruhunu dinginleştiren, eve canlılık katan kanaviçeler yavaş yavaş hayatımızdan

çekilip, sandık diplerine gizlenmeye başladı çoktan. Kimselerin zamanı yok, artık

ne kanaviçe işlemeye ne de onu sergilemeye...

 

 

 

 

 

Üzümlü



 

 

 

Muktedirlerin Hissettirdikleri

 

Yarasını saklayan bir kedi gibi

Dip odalarda, derin uykularda

Saklıyorum kendimi ve acılarımı

Oysa sanıyorlar ki acı

Hiç uğramamış kapıma

Gözyaşı akıtmamışım

Gidenlerimin ardından

Öylesine ağır geliyorlar üzerime

Dünyanın tüm acılarını

Kaldırabilirmişim gibi sanki ben.

İmren Tüzün

Antalya, Ekim 2014

©tüm hakları saklıdır. 
   

Dünyanın En Zor İşi : Kadın ve Sanatçı Olmak

 

 

Dünya Sanat ve Edebiyat tarihine adını yazdırmış kadınların hayatları film endüstrisine konu olmaya devam ediyor. Bu tür filmlerden ilki Camille Claudel üzerineydi. O, hayatını heykeltraş olmaya adamış bir kadındı. Yaşadığı dönemde Fransa'nın en ünlü heykeltraşlarından biri olan Rodin'in önce öğrencisi sonra sevgilisi olmuştu. Rodin'den ayrılıp, sanatını bağımsız sürdürmeye karar verdiğinde ise, ailesi dahil toplum tarafından yalnız bırakılmış, açlığa mahkum edilmişti. Hayatının en güzel döneminde akıl hastanesine kapatılmış ve bir daha oradan çıkamamıştı. 

Son dönemde ise, Frida Kahlo,Wirginia Wolf, Murdoch'un ve Silyvia Plath'ın hayatlarını anlatan filmler geldi ard arda. Şu anda büyük kentlerde gösterimde olan, Silyvia Plath filmi, kentimiz sinemaları sanatsal filmlere yeterli ilgiyi göstermediğinden olsa gerek Antalya'da henüz

seyirciyle buluşmadı. Yazılı ve görsel basında çıkan haberlerle yetinmek zorundayız şimdilik. 

Sanat ve edebiyata ömrünü adamış bu kadınların yaşamına baktığımızda, yine aynı alanda uğraş veren erkek meslektaşlarıyla birlikte yaşadıklarını, evlendiklerini görürüz. Camil Claudel, yukarıda belirttiğim gibi  Heykeltraş Rodin'le birlikte yaşamıştı. Frida Kahlo, Meksika'nın ünlü duvar ressamı Diego Riviera'yla iki kez evlenmiş, fırtınalı bir hayatı olmuştu.Wirginia Woolf ise, yayıncı Leonard Woolf ile evliydi. Silvia Plath'a gelince o da hayatını şair Ted Hughes'la paylaşmıştı. Diğer kadın sanatçı ve yazarların hayatına baktığımızda da benzerlikler görebiliriz. 

Söz konusu kadınlar yaratıcılık konusunda eşlerinden, sevgililerinden destek gördülerse de, aynı zamanda kısıtlanmışlardı. Özellikle kadın sanatçıların bireyleşmesi , günlük yaşamın yükünden kurtulup, sadece yaratı alanlarına eğilmeleri eşlerine oranla daha zordu.Yarattıklarını ilk eşleriyle paylaştılar, zaman zaman da eşleri onların kendi adlarının önüne geçeceğinden korktular.

Aldatıldılar, aldattılar da belki. Bütün bu gel git dolu hayatları içersinde mutlu da olmuş olabilirler, ancak acıları daha büyüktü ve bu acı onları hayattan koparıp aldı. Yaşadıkları, sahip olduklarına rağmen kendilerini bu hayata ait hissedemediler belki.Camille Claudel'in hayatı akıl hastanesinde sona ererken, Wirginia Woolf ve Silvia Plath intiharı seçti. Frida Kahlo ise, fiziksel acılar içinde hayata veda etti.  

Kadın sanatçıların yaşamı filme alınırken, elbette belli dönemleri yansıtılmaya çalışılıyor. Biyografilerinden, mektuplarından, eserlerinden ve onların yaşamına tanıklık etmiş kişilerden yararlanılıyordur sanıyorum.  

Bu filmler, yaratım sürecinin sıkıntılarını, ilişkilerinin getirdiği mutluluklara ve acılara

ne kadar yer verebilir? Bu nedenle onların hayatını eserlerini, biyografilerini ve onlar

üzerine yazılmış kitapları okuyarak daha iyi duyumsayabiliriz.

 

İmren Çalışkan Tüzün

 

10--“Dünyanın En Zor İşi: Kadın ve Sanatçı olmak” - Antalya Körfez- 08 Eylül 2004,Çarşamba

sayfa 4 Turizm&Ekonomi

Demre ve Değişim

Son günlerde yazılı ve görsel basında çokça gündeme geldi Demre. Daha çok turizm açısından değerlendiriliyordu. Demre, Antik Myra kenti,  Andrieka ve Noel Baba Kilisesi'yle tarihi bir mirasa sahip.

Doğup, büyüdüğüm bu ilçede geçmişten günümüze ne tür değişimler yaşanıyor, bir de

bu açıdan bakmak gerekiyor sanıyorum. 

Demre, Batı Akdeniz'de, Finike ile Kaş arasında büyük bir ova üzerine kuruludur. Üç tarafı dağlarla çevrili olup, önü denize açıktır. Demre'ye en yakın yerleşim birimleri Beymelek, Köşgerler ve Sura'dır. Bir anlamda bu üç yerleşim birimi varlıklarını Demre'den bağımsız  sürdüregelmiştir bugüne.  

 

Evler, çoğunlukla bahçe içerisindedir.  Mübadele yıllarında gelen göçmenler, Demre'nin bugünkü ilçe merkezine yerleştirilmişler, yerlileri ise merkezin dışında konumlanmışlardır.

 

Günümüzde ise, yerleşim, ilçe merkezi ve dağ yöresi olmak üzere iki bölgede odaklanmıştır. Diğer taraftan, toprağı verimli olduğu için, tarım arazisi üzerinde, bildiğim kadarıyla, yapılaşmaya izin verilmemektedir. 

Narenciye, bir zamanlar Demre'nin en önemli geçim kaynağıydı. Portakal, limon, mandalina

başta olmak üzere, nar, badem, muşmula, kayısı ve daha nice meyve ağaçları bulunurdu

bahçelerde. Sebze, özellikle domates, biber, kabak,  Mart, Nisan aylarında açık alana dikilir ve Haziran, Temmuza kadar sürerdi hasat. O zamanlar, açık hava tarımcılığı yapılıyor, hormon nedir bilinmiyordu. Suni gübreyle birlikte sadece hayvan atıkları gübre olarak kullanılıyordu.  O günlerden hatırladığım, şeker gübrenin baş tacı olduğuydu. Daha sonraları, ilk önce naylon seralar, ardından cam seralar kurulmaya başlandı. Binlerce portakal ağacı söküldü, sera kurmak uğruna.  Elbette, bugün, portakal bahçeleri var yine. Ancak Demre'yi kuşbakışı seyrettiğinizde beyaz bir örtüyle kaplandığını görürüsünüz. Bahçeler yok denecek kadar azdır. Bugün, seralarda domates, biber, patlıcan, kabak, salatalık yetiştiriliyor. Yaş Sebze ve Meyve Hali'nde tüccarlar, üreticiden sebzeleri traktör ve kamyonlarla toplatıyor,  başka bir tüccara pazarlıyorlar. Üreticiden tüketiciye üç dört aracı vasıtasıyla ulaşıyor ürünler.  

Demre'de 1980'lerden başlayarak bir sosyal değişim gözlenmektedir. Toprak sahipleri gün geçtikçe tarlasında çalışmaktan vazgeçip, çevre köylerden gelenlere seralarını kiralayarak ya da onlarla ortaklığa girmeye başlamışlardır. Bu ortaklıktan ve kiradan gelen parayla geçimlerini sağlamaya başlamışlardır. Ancak, zaman içerisinde, dışarıdan gelenlerin yavaş yavaş toprakları kendi mülkiyetlerine geçirdiklerini görmekteyiz.  

Bu gelişimden en fazla Demreli kadınların etkilendiğini söyleyebiliriz. Daha önceleri

seralarda çalışan, toğrağa yakın olan kadınlar, şehir hayatına benzer bir yaşam biçimine yönelmeye başladılar. Daha çok boş zaman elde eden, dolayısıyla evde kalmak zorunda kalan kadınlar, ev gezmelerini günlere dönüştürdüler.

 

Ekonomik durumu daha iyi olanlar ise, kış aylarında, çocuklarını okutmak için, şehirde ev tutuyor, onlara eşlik ediyorlar. Yaşam biçiminin yavaş yavaş değişmesine rağmen, Demreli kadınlar yine de eski alışkanlıklarını sürdürüyorlar. Kanaviçe, dantel, iğne oyası gibi el işlerini yapmaya devam ediyorlar. Bana göre,  bu el işleri her evde hazine gibi yatıyor. 

Bu değişimler sadece kadınların yaşamında söz konusu değil tabii ki. Demreli erkekler ise, ticarete atılıyorlar ya da kiracı ve ortaklık ilişkilerini takip ediyorlar. 

Demre'ye çevre köylerden gelerek, sera kiralayan,  ortaklığa girenler, kötü koşullar

taşıyan naylon barakalarda barınıyorlardı. Yavaş yavaş küçük evler yapmaya başladılar.

Koşullarını düzeltip, tarla alabilenler ise artık kendi evlerini yapıp, yerleşik düzene

geçiyorlar.  

İlçe olmasından sonra, devlet dairelerinin gelmesiyle beraber, Demre'ye atanan memurların da ilçenin yaşamına canlılık getirdiğini söyleyebiliriz. Tüm bu değişimleri ele alırken insan kendisinin yaşadıklarına geri dönmeden edemiyor ve şimdiki kuşakların ne kadar şanslı olduğunu düşünüyor. 

1970'li yılların başına gidelim. Ortaokula başladığımda, bir kaç gün sınıfımızda sıra olmadığından dersleri çimenler üzerinde yaptığımızı hatırlıyorum. Neyse ki, çok kısa sürede sıralarımıza kavuştuk. Daha sonra sınıfta küçük kütüphaneler bile oluşturuldu. Bu olanaksızlıklara rağmen, gelen eğitmenler açısından şanslıydık. O zamanlar Demre sürgün yeriydi, çok iyi öğretmenler gelmişti. Bizlerin iyi yetişmesi için büyük çaba sarfettiler. Aynı yıllarda hala Lise yoktu. Öğrenciler Kaş, Finike, Elmalı ve Antalya'ya giderdi. Bazen, çok ender

Olarak, İstanbul ve İzmir'i tercih edenler olurdu. 1980'li yıllara geldiğimizde Lise de açıldı. Bugün artık, Demre'de İlkokul, Ortaokul ve Lise mevcut. Öğrenciler, bir zamanlar bizim yapmak zorunda kaldığımız gibi, yürüyerek okula gitmiyorlar, şimdilerde onları okullarına servisler taşıyor.

 

Demre'nin yaşadığı süreç, gelenek ve göreneklere de yansıdı. Örneğin, eskiden üç gün, üç gece düğünler yapardı zengini, fakiri. Perşembe akşamı gençler çuvallara buğday doldurur, onları döverler, keşkeklik haline getirirlerdi. Cuma günü oğlan evinde bayrak dikilir, cumartesi günü kına gecesi yapılırdı. Pazar günü ise gelin almasıydı. Artık bu gelenek neredeyse bitmiş gibi. Düğün salonunda veya evlerde yapılıyor ve sadece bir gece sürüyor evlilik törenleri.  

Deniz olmasına rağmen, denizle ilişkisi çok da yoğun değildi Demrelinin. Yaylaya göçmek daha öncelikliydi. Demre'nin hemen yakında bulunan Kekova'nın son yıllarda keşfedilmesiyle deniz de ilçe halkının geçim kaynağı olmaya başladı ve bir anlamda denizi keşfetmiş oldular. Tekrar geriye dönersek; öyle sıcaklar olurdu ki, saat 11:00'e kadar hayvanlar otlatılır, bahçeler sulanır, akşam üstü saat beşten önce bir yerlere çıkılmazdı. Geçmişte, Demre'nin en önemli sorunu elektrik ve suydu. Yağmur suyu kuyularda biriktirilir, içme suyu olarak kullanılırdı.  

Elektrik ise, uzun süre sadece Demre'nin merkezine verilebildi. Çocukluğumuz gaz lambasıyla aydınlanarak, onun altında ders çalışarak geçti. 1980'den sonra elektrik ve su evlere bağlanmaya başlandı.  

Bugün Demre'nin sorunları hala tam olarak çözümlenmiş değildir. Özellikle, aşırı yağışların getirdiği su baskınları bir sorun olarak çözülmeyi beklemektedir. Sera atıklarının, çevreyi ve insan sağlığını daha fazla tehdit edecek boyuta gelmemesi için çevre halkının ve yerel yönetimlerin duyarlı olması gerekiyor.  

Noel Baba Kilisesi ve Myra Antik Kenti turizmin önemli bir parçasını oluşturmaktadır. Bu nedenle, Demre'de turizmin geleceğinin açık olduğunu söyleyebiliriz. Turizm aynı zamanda insanlar arası iletişimi güçlendiren bir olgudur. Hem ekonomik hem de kültürel değişime ivme kazandırır. Turizmin, Demre'de daha da gelişmesi ilçe halkının sahip çıkmasına, yerel yöneticilerin buna yürekten inanmasına bağlıdır.

 

İmren Çalışkan Tüzün

©Tüm Hakları Saklıdır. 

 

Yayınlandığı Gazete 

“Demre ve Değişim-1” – Antalya Körfez - 25 Ağustos 2004, Çarşamba    Sayfa 4 

“Demre ve Değişim-2” – Antalya Körfez - 01 Eylül 2004, Çarşamba         Sayfa 4

Ağustos Böceği ve Karınca

                                                   

Ağustos Böceği ile karıncanın hikayesini bilmeyen var mıdır acaba? Ağustos böceği yaz boyunca durmadan ötüp, şarkı söylerken, karınca hiç durmaksızın çalışır, kış için hazırlığını yapar. Karıncalar kışın rahar ederken, Ağustos böcekleri açlıktan kırılıp giderler. Karıncanın çalışkanlığına övgüler yağdırılır, Ağustos böceği ise tembellikle suçlanır. Hatta bu ikisinin durumu zaman zaman insanlara da yakıştırılır. "Karınca gibi çalışkan adam" ya da "ne olacak ağustos böceği gibi tembel "denir.

Bu yaz nedense ağustos böceklerinin sesi daha mı çok çıkıyor da, üzerlerine yazı yazacak kadar beni etkilediler. Ağustos ayında artık ne kuşların ne de kumruların sesi kaldı.Gün boyunca ağustos böceklerinin sesini duyuyoruz. Ağustos böceği nasıl bir  yaratıktır ki onları görmüyoruz  bile. Bir ağacın kovuğuna saklanıp, durmadan orada ötüyorlar. Onların sesleri bazen insanı rahatsız edici olabiliyor. Hatta öyle yüksek ki çıkardıkları sesler, zaman zaman trafik gürültüsünün önüne bile geçebiliyorlar. 

Karıncalar öyle mi! Koskaca binalara tırmanıp, bütün evi istila edebiliyorlar. Mutfakta yere ekmek kırıntısı mı düştü, hepsi toplanıyorlar oraya. Hani canlarını acıtmayayım, kendi kendilerine kaybolurlar diyorsunuz; öyle inatçılar ki, kapıdan kovsanız, bacadan giriyorlar. Hatta bazen vücudunuzda gezintiye bile çıkıyorlar. Bir yerinizden ısırıveriyorlar. Önce sivrisinek mi var acaba diyorsunuz. Bir de bakıyorsunuz ki, karınca. Hem de şu minicik sarı karıncalar. İnsan bir an için kızıyor. Şu minick karınca, nasıl olur da benimle uğraşır diye. Benim tecrübeme göre, siyah, büyük karıncalar toprak üzerinde çalışıyorlar. Bir bakıyorsunuz önlerine koca bir yiyecek parçası almış taşıyorlar. Tabii ki, birçok da yardımcı karıncalar var. Biri gidiyor, biri geliyor.

Ağustos böceğine, onların arasındaki iletişime tanık olamadığım için bir yorum getiremiyorum. Herhalde onlar karıncalar gibi kolektif çalışma biçimini bilmiyorlar.

Öylece gece gündüz ses çıkarıp duruyorlar. 

Bir yazı daha yavaş yavaş geride bırakıyoruz. Kimileri için olabildiğince eğlenceli geçiyor belki yaz, kimileri içinse ağustos böceklerinin sesine, karıncaların çalışkanlığına dikkat kesilecek kadar durgun. Ne kadar eğlenceli ya da durgun geçse de, doğa ve onun içindeki diğer canlılar kendini hissettiriyor ve bu dünyayı onlarla paylaştığımızı düşündürüyor bize.

İmren Çalışkan Tüzün
©Tüm Hakları Saklıdır.

“Ağustos Böceği ve Karınca” – Antalya Körfez -  25 Ağustos 2005, Perşembe- Sayfa 4 - Turizm&Ekonomi

 

"Şehir Koleksiyoneri"/"Der Staedtesammler"

 

                                                FREDDER WANOTH

                                              " Der Staedtesammler "

                                               "Şehir Koleksiyoneri"

                                          - Seçilmiş Malzemeler 1994 - 2004 -

                                                04.10.-23.10.2004

                                    Antalya Sanatçılar Derneği Galerisi (ANSAN)

                                               İmren Çalışkan Tüzün

 

 

Almanya'nın güneyinde bulunan ve en eski kentlerinden biri olan Nürnberg, "kardeş şehir" seçimini çeşitli ülkelerin güneyindeki, tarihi geçmişe sahip kentlerden yana yapmıştır. Antalya da Nürnberg'in kardeş şehirleri arasında yer almaktadır.

 

Ekonomik, sosyal ve kültürel alanda gelişen ilişkiler, 2000 yılından itibaren sanat alanına da yansıdı. Nürnberg Belediyesi, Antalya Büyükşehir Belediyesi ve Güzel Sanatlar Fakültesi'nin birlikte imzaladıkları protokol ile "sanatçı değişimi" projesi hayata geçirildi. Bu protokol çerçevesinde Nürnberg'den, Fredder Wanoth adlı sanatçı Antalya'ya geldi ve üç ay boyunca çalışmalarını sürdürdü. Wanoth, sürekli yanında taşıdığı kurşun kalemi ve eskiz defteriyle kentten çizimler yaptı, çizimlerinin yanına her geçirdiği günün notlarını düştü. Kentin fotoğraflarını çekti. Antalya ve yöresindeki antik kentleri gezdi. Bir süre kentin dışında bulunan Akdeniz Üniversitesi Sosyal Tesisleri'nde kaldıysa da, kenti tam duyumsayamadığı gerekçesiyle, Kaleiçi'nde bir pansiyona geçti. 01 Ekim - 29 Aralık 2003 tarihleri arasında yabancı bir sanatçı olarak Antalya'yı gözlemleme olanağı buldu. Antalya'da bulunduğu sırada oluşturduğu çizimlerin bir sergiye dönüşmesi fikri Antalya Sanatçılar Derneği tarafından desteklendi.

 

Wanoth, Antalya yat limanında bulunan küçük anfi tiyatrodan yola çıkarak, Antalya çevresindeki antik tiyatroların bir modelini kurmak istediğini belirtti. Ansan, sanatçıya 50 paket küp şekerin yanı sıra, projenin ve diğer mimari modellerin konulacağı, 70 x 150 cm genişliğinde, 80 cm ayak boyutu olan 3 masa yaptırdı. Sergi tarihinden bir hafta önce Antalya'ya gelerek, küp şekerleri kendi düzeni içerisinde bir araya getirerek model yapımına başladı.

 

04 Ekim 2004 Pazartesi günü, açılış öncesi Ansan Yönetim Kurulu Başkanı Cahit Çakcıl'dan sonra söz alan Nürnberg Sanatevi Müdürü Bay Jochen Bleistein  konuşmasının bir bölümünde

"Yabancı bir şehir sadece sanatsal üretimi teşvik etmez. Kendi kentinde yabancı olana izleyicilerin de dikkatini çeker, yeni bakış açıları sağlar. Aynı zamanda yeni ve alışılmış bakış açılarının sorgulanmasına da olanak verir" dedi.

 

Sergide, antik tiyatronun yanı sıra, İtalya'nın iki kenti Venedig ve Perugia'nın  kartondan yapılmış mimari modelleri de iki masanın üzerine yerleştirilmişti. Ayrıca, Wanoth'un Paris, Mainz, Antalya ve New York'ta oluşturtuğu şehir çizimleri, düştüğü notlarla birlikte duvarlara çerçevesiz olarak asıldı. Wanoth'un günlüklerinden çevrilmesini istediği bölümler çizimlerin altına konuldu. Bunlardan bazıları ise şunlardı:

 

"Kultur lebt vom Unglück"            (Adorno)

"Kültür felaketlerden beslenir"      (Adorno)

 

"Permanent erlittene vernachlaessigung provoziert maximale aggressive zu wendung"

                                                                                          (Fredder Wanoth)

"Sürekli yaşanmış ihmalkarlık en üst düzeyde saldırganlığa dönüşmeyi tahrik eder."

                                                                                          (Fredder Wanoth)

 

Sergi, bugüne kadar Antalya'da açılmış, izleyicilerin alışık olduğu görselliğin dışındaydı.

Düşünmeye yöneltirken, çok yakınımızda ama yine de bize yabancı olan tarihi antik tiyatrolara odaklanması açısından ilginçti. Sanatçı küp şeker ile çalışarak, sanat yapıtlarının ve mimari yapıların kalıcılığını da sorguluyordu bana göre. Zaman içerisinde kalıntıya dönüşmüş antik kentlerin başına gelenleri, bir gün, bugünkü kentlerin de yaşayabileceğine işaret ediyordu belki de.

©Tüm Hakları Saklıdır.